RECENZJA PRZEDPREMIEROWA, "Dzieci żółtej gwiazdy", Mario Escobar

Tytuł książki: „Dzieci żółtej gwiazdy”

Autor: Mario Escobar

Data premiery: 20.05.2020

Okładka: miękka

Liczba stron: 408

Wydawnictwo Kobiece

„Nie ma większego bogactwa niż miłość, jednak gdy ta się rozproszy pod wpływem okropnego losu, nędza nienawiści zamienia ludzi w cienie samych siebie”.

Co myślicie, gdy patrzycie w nocne niebo rozświetlone gwiazdami? Na mnie taki widok zawsze działa zachwycająco i odprężająco – staję się rozmarzona, romantyczna, spokojna i radosna. Gwiazdy, które wielokrotnie oglądałam na bezchmurnym niebie dają mi jakąś nadzieję i szczęście, szczególnie, kiedy zauważę spadające gwiazdy w sierpniowe noce. Uwielbiam blask, jasność i czar, jaki roztaczają swoją aurą. Jest w nich coś niezwykłego i magicznego i dobrze się kojarzą. Jednak w dziejach ludzkości były i takie gwiazdy, które nie wniosły nic dobrego do życia wielu ludzkich istnień i pewnie domyślacie się, o jakie dokładnie chodzi.

„Najgorszym przyjacielem prawdy jest milczenie, najgorszym kłamstwem świata to, że zwykli ludzie nie mogą zrobić nic przeciwko tyranii”.

Życie żydowskich braci Jacoba i Moïsa Steinów zmienia się diametralnie pewnego dnia, gdy ich rodzice zamierzają wyjechać z Francji po to, by znaleźć miejsce, w którym mogliby bezpiecznie mieszkać. Rodzice zostawili dzieci pod opieką ciotki z nadzieją, że niebawem się spotkają i nie będą już zmuszeni do ciągłej ucieczki i ukrywania się. Nie jest to łatwe pod czujnym wzrokiem nazistowskich okupantów, którzy na każdym kroku odszukują Żydów i skazują ich na liczne okrucieństwa. Dzieciństwo i spokój chłopców zostały zburzone w ułamkach sekund, a samotność, tęsknota i przerażenie stały się ich codziennością. Rozłąka z rodzicami sprawiła, że w jednej chwili starszy z braci Stein stanął w obliczu zapewnienia opieki młodszemu bratu. I choć jemu samemu było ciężko, to Jacob starał się z całych swoich sił roztoczyć skrzydła nad Moïsem. Los braci nieustannie się zmieniał, a oni sami nie zamierzali bezczynnie czekać na spotkanie z rodzicami. Bracia na swojej drodze spotykają różnych ludzi - jedni nie tolerują pochodzenia dzieci z żółtymi gwiazdami przyczepionymi do ubrań, natomiast drudzy dają całe swoje dobre serce, aby ich wspomóc i po prostu ratować. Za każdym razem, kiedy chłopcom wydaje się, że powoli są coraz bliżej celu i spotkania z rodzicami, to zawsze ktoś staje im na przeszkodzie i krzyżuje ich plany. Dlaczego symbol gwiazdy, który zdaniem młodszego z chłopców powinien wywoływać same pozytywne skojarzenia u ludzi wywołuje niechęć, pełne nienawiści i pogardy spojrzenia? Przecież gwiazdy są takie piękne…

„Matka ma ciężką pracę, ale to bardzo wdzięczne zajęcie. Poświęcamy się, żeby dać nowe życie, a potem musimy nauczyć swoje dzieci samodzielnego lotu.
Prawdziwa matczyna miłość pozwala im wyfrunąć z gniazda”.

Po udanym debiucie „Kołysanki z Auschwitz” byłam bardzo ciekawa nowej książki Mario Escobara „Dzieci żółtej gwiazdy”. Najnowsza książka, w odróżnieniu od pierwszego tytułu, to powieść, której fabuła to fikcja, ale oparta jest na prawdziwych wydarzeniach. I momentami można było wyraźnie odczuć, że autora trochę za mocno poniosła fantazja. Miałam nadzieję na rewelacyjną książkę i bardzo poruszającą historię, ale czy to wszystko dostałam? W moim odczuciu „Dzieci żółtej gwiazdy” to piękna, choć momentami trochę zbyt przerysowana powieść, w której czegoś mi zabrakło. Sam styl pisania autora mi odpowiada, książkę czytało się bardzo płynnie i nie miałam odczucia znużenia podczas lektury. Z drugiej strony czuję pewien niedosyt i niedopracowanie niektórych wątków w książce oraz powierzchowne i zbyt piękne ich przedstawienie. Tematyka II Wojny Światowej zawsze będzie wywoływać w czytelniku silne emocje, a gdy w grę wchodzą dzieci to te emocje mogą wręcz sięgać zenitu. Mimo wszystko w ogólnym rozrachunku uważam, że książka warta jest przeczytania.

Mimo całego okrucieństwa i poczucia wielkiej niesprawiedliwości wobec małych bohaterów, który można odczuć podczas lektury, to jednocześnie w książce przewija się ogromny duch walki. Siła i kruchość, beztroska i dojrzałość, bezradność i intuicja - to wszystko przeplata się w życiu małych chłopców, a jeden cel, do którego dążą za wszelką cenę trzyma ich przy życiu. To wszystko wywołuje w człowieku wzruszenie i nadzieję. Nadzieję na to, że mimo otaczającego wokół zła i fanatyzmu ludzi dążących do przejęcia kontroli nad światem i podziału ludzi na tych, którym pozwolono żyć i na tych, którym w brutalny sposób życie było odebrane, zawsze jest jakieś światełko w tunelu. Świadomość i poczucie, że nie wszyscy ludzie byli źli i ślepo wierzyli w dyktaturę władzy. Na całe szczęście w powieści pośród wielu postaci były anioły, które swoje bezinteresowne dobro rozrzucali jak niewidzialne, grube nici, pod osłoną nocy...

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu